“เรื่องกินเรื่องใหญ่มากๆเลยแก”

ขอเกริ่น : ซีรียส์ด้วยความคิดถึงนี้คือเราแค่จะบ่นคิดถึงชีวิตของเราตอนไปเวิร์คแค่นั้นแหละ สาระไม่ค่อยมี อวดชีวิตประจำวันแนะนำคนหลายๆคนในช่วงเวลาที่เราไปเวิร์คมากกว่า ใครอยากได้ดีเทลรีวิวส่วนอื่นๆไว้รอโพสอื่นนาจา

มาต่อมา โพสที่แล้วเราได้เล่าถึงช่วงชีวิตแรกๆที่อะไรๆมันยังใหม่ๆไปหมด คิดถึงมาก ชีวิตสุดแสนจะแฮ็ปปี้ดี๊ด๊า โพสนี้เรามาลงดีเทลกันดีกว่า มาพูดถึงกิจกรรมที่เราได้ทำกับเพื่อนร่วมบ้านใหม่ๆของเราทุกคน มีคนจะมาแนะนำให้รู้จักเพียบเบย (หวังว่าทุกคนจะโอเค เพราะเราขี้เกียจจะไปขออนุญาต 555555)

ก่อนที่จะเริ่มเล่า เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น เราขอแปะวาร์ปรูปบ้านที่เราอยู่กันก่อน ไปส่องกันได้ที่นี่

คือด้วยความที่บ้านสวยงามแรงในเบอร์ที่แบบว่าเหมือนอยู่ในหนัง ก็คิดว่าการมาเวิร์คมันคุ้มมากแล้ว แบบชีวิตนี้ชั้นคงไม่ได้ซื้อหรือตกแต่งบ้านแบบนี้อยู่เองเป็นอย่างแน่แท้ (มันใหญ่และวินเทจไป) ละใครมันจะไปคิดล่ะวะว่าค่าบ้านที่จ่ายกันแพงชิบหายมันจะคุ้มขนาดนี้ รักที่สุดคือห้องครัวและห้องนั่งเล่นหลังบ้าน อู้ย ที่สิงประจำของข้าพเจ้ากับเพื่อนสนิทที่มีนามว่า กวางดาว เลยแหละ (นางจะเป็นใครก็ติดตามดู โผล่มาเพียบแน่นวล)

กิจกรรมที่จะมากล่าวถึงในโพสนี้คือเรื่อง อาหาร

คือสิ่งที่คนในบ้านนี้ชอบทำกันตลอดเวลาคือกิน ใช่ กิน! ทำอาหารกันตลอดเวลา ไม่ทำข้าวกิน ก็ทำขนมกิน ไม่ก็คุ้ยตู้เย็นชั้นนู่นนี่หาขนมหาอาหารอะไรแบบนี้ มีการล้างจาน สุมจาน กระทะ ฯลฯ ไว้ตลอด แทบไม่เคยเห็นห้องครัวโล่งเลย วัตถุดิบเยอะแยะไปหมดไม่หวาดไม่หวั่น คือช่วงแรกๆก็ทำอาหารกินร่วมกันทั้งบ้านหรอกนะ แต่มันวุ่นวายมากและต้องมาคอยนั่งหารค่าวัตถุดิบ หลังๆเลยแยกเป็นกลุ่มๆทำอาหารของใครของมันไป

สิ่งที่พิเศษมากๆคือบ้านนี้มีเชฟค่ะ เหมือนเชฟจริงๆมาเอง คือนะ เพราะพวกเราอยู่บนเกาะ ร้านอาหารไม่มาก และมันก็แพง ซื้อมาทำแล้วหารกันมันถูกกว่า เลยขยันทำอาหารกันมาก ทำไปทำมาก็ทำให้ในบ้านนี้มีพ่อครัวแม่ครัวขาประจำขึ้นมา เบอร์หนึ่งในใจของเราอยากยกให้น้องคนนี้ที่ชื่อ เดมี่ คือเดมี่เป็นแม่ครัวโดยสมบูรณ์ ใครอยากกินอะไรเดมี่จะเสกให้ จะยากง่ายแค่ไหนเดมี่ก็เสกได้ ขอแค่มีวัตถุดิบสำคัญๆครบ ที่เหลือเดี๋ยวเดมี่จัดการเองไม่ต้องห่วง

บ่องตงคิดถึงเดมี่มากๆ เพราะเดมี่ไม่กินอาหารเย็น แต่ชอบทำให้คนอื่นกิน ใครขออะไรเดมี่ก็ทำให้หมด ดีเลิศประเสริฐศรี และเดมี่ทำอร่อยมาก ฮือๆ คิดถึงจูงงง T..T

ส่วนเชฟท่านอื่นๆหลักๆในบ้านก็มี เชฟบิว เชฟนน แล้วก็แม่เมย์ 

คือบิวกับนนเนี่ย เป็นป๋าๆเฮียๆของบ้าน คือผู้ชายสองคนที่ตามหาฟิตเนสที่พูดถึงไปในโพสก่อน และเป็นผู้ชายสองคนที่เป็นหัวโจกของบ้าน บ้านนี้มีกิจกรรมอะไรทำร่วมกันก็เพราะสองคนนี้เลยแหละ ขยันหาเรื่องทำตลอดเวลา (ซึ่งก็ดี ไม่น่าเบื่อ) จริงๆต้องเรียกว่าพี่บิวกับพี่นน แต่สองคนนี้ไม่ได้บอกว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ บอกแค่ว่าเพิ่งเรียนจบ เราที่เรียนจบเหมือนกันเลยนึกว่าอายุเท่ากัน มารู้ตอนหลังว่าพี่ทั่นแก่กว่าเรา 2-3 ปี… (เรียนจบช้านั่นเองฮะ) เอ่อะ ไม่ทันละ กลับลำไม่ทัน หมดฟีลจะเรียกพี่ไปแล้ว อิมเมจพังไปหมดแล้ว 5555

เชฟบิวกับนนคือสองท่านที่สรรหาเมนูที่แลยุ่งยากมาทำเสมอ เช่นจะกินกุ้งลอบสเตอร์ งี้ อยากทำกุ้งเผากินงี้ ปั่นจักรยานไปซื้ออาหารทะเลสดๆมาทำงี้ จะทำเสต็กกินงี้ โอ้ย อีกล้านแปด ยิ่งช่วงก่อนออกจากบ้าน (หยั่งกะเอเอฟ) นี่พวกเฮียแกทำ ข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง ฯลฯ คือจะแอดว๊านซ์ไปไหนฟระ (แต่ก็กินไงเออ) แต่ต้องยอมรับว่าเป็นสองคนที่ทำอาหารอร่อยไม่แพ้เดมี่เลย แต่อยู่ในระดับที่บั่บว่า เล่นใหญ่อ่ะ

อีกคน แม่เมย์ (ที่โพสรูปไปแล้วรอบก่อน) ทำไมเป็นแม่? เพราะเมย์ทำตัวเหมือนแม่ จ้ำจี้จ้ำไชจิกบ่นลูกๆในบ้านทุกๆคนให้เก็บของ ล้างจาน ทำความสะอาด บลาๆๆ 55555 เรียกแม่แต่จริงๆเมย์เป็นรุ่นน้องเรานะจ้ะ เมย์ก็อาจไม่ได้สรรหาเมนูอะไรได้ตลอดแบบเชฟคนอื่นๆ แต่เมย์ก็จะเป็นคนนึงที่ยืนทำอาหารอยู่ตลอดเวลา แบบแม่อ่ะ แม่ไม่ทน เห็นคนทำอาหารเงอะๆงะๆหรือดูไม่ค่อยเป็นแม่ก็จะทำแทน เอาจริงๆแค่เห็นคนทำอาหารแม่ก็อยากเข้ามาทำแทนแล้ว ปรบมือ ดูแลปากท้องของคนอื่นได้ดีมากๆ (โดยเฉพาะกลุ่มน้อง น้องๆมักจะให้เมย์เป็นคนทำอาหารเสมอ)

แต่มีช่วงนึงที่เชฟบิวกับนนทำอาหารให้คนทั้งบ้านกินบ่อยมาก (ช่วงแรกนั่นแหละ) จนพูดกันว่าเออ ผู้หญิงบ้านนี้มันน่าอายว่ะ ไม่มีความเป็นแม่ศรีเรือนเลย ปล่อยผู้ชายทำอาหารละพวกเราล้างจานได้ไง 55555 แต่ผู้ชายทำอาหารก็ดูดีป่ะหล่ะ เนอะ ดีออก เราก็มีหน้าที่กินไง อิ้ (โดนตบสองที)

เออลืมแปะวาร์ปอีกอัน เป็นอัลบั้ม Food I eat in Edisto จ้ะ รวมภาพอาหารทำเองทั้งหลายแหล่ในบ้าน ไม่ว่าจะเชฟเดมี่ เชฟบิว เชฟนน หรือเรากับคนอื่นๆทำ คือที่มีนี่ถ่ายไม่ได้หมดทุกวันหรอกนะ เพราะมันก็มีวันที่ทำเมนูเดิมๆกินนั่นแหละ จะถ่ายไปทำไมกัน 555

สิ่งที่ต้องเมนชั่นอีกอย่างคือทุกคนในบ้านขนผงปรุงมาจากไทยเยอะมากเว่อร์ ชนิดว่าตอนออกจากบ้านมีเหลืออยู่อีกประมาน 40 กว่าซอง โอ้ย ไอ้พวกบ้า 55555

แต่หนักกว่าก็น่าจะเป็นการที่พวกเราไปตามหาร้าน Asian Grocery เนี่ยแหละ (มันคือร้านขายวัตถุดิบอาหารเครื่องปรุงเอเชียหน่ะยู) ไปเจอตอนเข้าเมือง สิ่งที่พวกเราทำคือ ตุน! ตุนวัตถุดิบและเครื่องปรุงเพิ่มสิจะรออะไร สิ่งที่ต้องซื้อเติมตลอดทุกๆ 2-3 อาทิตย์คือ ซอสน้ำมันหอย และ พริกขี้หนู ซื้อรอบละ 2-4 ขวดด้วยนะ คือทุกๆเมนูจะต้องใช้ซอสน้ำมันหอยอ่ะ ใช้เปลืองกันชะมัดยาด (ว่าเค้าเราก็ใช้)

นอกจากเครื่องปรุงไทยทั้งหลายแหล่เราก็ซื้อพวกเครื่องปรุงทำผัดไทเอย ผงกะหรี่เอย เครื่องพริกแกง มาม่าเกาหลี ต็อกปกกี โกชูจัง (ซอสพริกเกาหลี) บลาบลาบลา อยากแดก เอ้ย! กินไรก็ซื้อ เรื่องกินเรื่องใหญ่(มาก)

แล้วเชื่อมั้ย กินกันเยอะขนาดนี้ (ขนาดไหนส่องได้ที่วาร์ปตะกี้หรือนี่) แต่ส่วนตัวเราน้ำหนักแทบไม่ขึ้นเลย! ไม่แน่ใจว่าเพราะกินข้าวทุกมื้อแล้วก็ออกกำลังกายตลอดเวลาด้วยรึเปล่า แต่ช่วงเดือนหลังๆเราก็ไม่ได้ไปออกกำลังกายนะ น้ำหนักก็ยังไม่ขึ้น แค่กล้ามเนื้อหดไขมันเพิ่มนิดหน่อยเอง หรืออาจเพราะกินอาหารไทยเนี่ยแหละ ทำกินเองตลอดก็เหมือนไม่ได้เปลี่ยนการกินเท่าไหร่ 5555

แล้วท่ามกลางเรื่องการกินทั้งหลายนี้ มีคนนึงที่เราไม่พูดถึงไม่ได้ แดทเพอร์เซิ่นอีส กวางดาว ที่เกริ่นไปตอนต้นนี่เองว่าเป็นเพื่อนสนิทเราที่นี่ คือไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรอก มาเจอกันที่นี่ สนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะเป็นหนึ่งในส่วนน้อยที่ เรียนจบแล้ว และ มาคนเดียว มีข้อแถมอีกเพราะดันจบมาจาก จุฬา เหมือนกัน เอ้อ เอาเข้าไป คุยกันคล่องปร๋อเล่อะ 5555

ถ้าคนสงสัยว่าทำไมนางชื่อกวางดาวก็ไปถามนางเอาเองนะ ขี้เกียจเล่า ถถถถถ แต่เอาจริงๆชื่อเล่นนางคือ กวาง เฉยๆ ไม่มีดาวต่อท้าย แต่เออ ด้วยเหตุผลบางประการนางก็มาใช้กวางดาวน่ะแหละ เรียกจนติดปากไปแล้วด้วย

คือเพื่อนคนนี้แหละค่ะคุณ เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เรื่องกินเป็นเรื่องที่ใหญ่มากสำหรับเรา กวางดาวกินเก่งมาก กินเก่งเว่อร์ๆ (แต่นางก็ไม่อ้วนเช่นกัน) ชอบคิดเมนูมาให้ตลอด แต่นางทำอาหารไม่เป็น (อ้าว) คนที่ต้องมาทำก็คือคนอื่นๆ ละเรากับกวางดาวแชร์ค่าอาหารกันตลอด คือจะกินไรจะเอาไรเข้าบ้านเราสองคนก็จะไปช้อปด้วยกัน เพราะฉะนั้นกวางดาวจะกินอะไร อีบีบีก็ต้องกินไม่ก็ต้องทำ 55555

จนตอนหลังๆคือถ้าทำไรกินก็จะทำเผื่อกวางดาวไปแบบไม่ถามมันละ รู้ว่าทำไรให้กินมันก็กินอ่ะ ไม่เรื่องมาก นอกจากว่าวันนั้นมันมีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษมันก็จะดื้อๆตื๊อๆว่าทำให้หน่อย (แต่ปกติจะไปออเซาะท่านเชฟทั้งหลายมากกว่า เพราะชั้นก็ทำอาหารไม่ค่อยเก่งน่ะ ทำกินประทังชีวิตเฉยๆ)

ลืมบอกไปว่าความสามารถของเราเวลาทำอาหารมักจะเป็นหุงข้าวด้วยหม้อ หม้อแบบหม้อทำอาหาร ไม่ใช่หม้อหุงข้าว! ไม่อยากอวดแต่เราหุงข้าวด้วยหม้อเก่งนะเว่ย ไม่ค่อยไหม้ไม่ค่อยแฉะหรือแห้งเกินไป น้องอีกคนที่หุงข้าวเก่งแต่โดยการใช้ไมโครเวฟคือ ปอ เจ้าปอเป็นคนที่ลนและล่กมากตลอดเวลา มักจะโดนเพื่อนด่า แต่ทุกคนก็ยกหน้าที่ให้น้องหุงข้าว เพราะน้องมันก็หุงข้าวด้วยไมโครเวฟเก่งจริงๆอ่ะแหละ 5555 อ่อ แต่ก็คงเพราะน้องทำอาหารไม่เป็นเฉกเช่นกวางดาวนั่นแหละ เห็นเวลาคนอื่นเค้าทำอาหาร สองคนนี้จะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเพราะทำอย่างอื่นไม่ค่อยเป็น 55555 หลังๆเราก็ให้กวางดาวเป็นคนหุงข้าวแหละ เราสอนว่าหุงยังไงถึงจะออกมาดี ก่อนออกจากบ้าน (เอเอฟอีกละ) นางก็หุงเก่งขึ้นเยอะเลย แต่ก็ยังคงมีพลาดบ้างตามความเป๋อ

คือเอาจริงๆอยากให้เห็นสภาพครัวช่วงโมเม้นที่มีวัตถุดิบอาหารเยอะๆมากๆเลย แต่เราหารูปไม่เจอ เรื่องกินเรื่องใหญ่มากจริงๆ จนทำให้มีปัญหาเรื่องขโมยของกิน ถึงขนาดต้องเขียนชื่อกันไว้บนทุกอย่างที่ซื้อมา ตู้เย็นก็ทั้งเต็มทั้งล้นและเละ ตู้เก็บอาหารก็ของเยอะมาก ที่ตากล้างจานชามก็เต็มจนล้น แก้วจานแตกไปไม่รู้กี่สิบยี่สิบใบ บ่นกันตลอดว่าให้ช่วยกันเก็บ จานชามกระทะแก้วก็เกลื่อน คอยบ่นต้องเก็บล้างนะ ตามหาผู้กระทำผิดรายวันรายอาทิตย์กันไป (ซึ่งก็มีแต่เจ้าเดิมๆ หน็อยแน่) บางทีมันหนักจนต้องด่ากันแรงๆเลยอ่ะ

คือเห็นกินดีอยู่ดีแต่ก็ใช่ว่าปัญหาไม่มี มีประจำ แต่เรื่องอย่างนี้ต้องทำใจอ่ะ อยู่ร่วมด้วยกันทั้งบ้านตั้ง 20 คน ไม่มีทางที่จะไม่มีปัญหา ใครที่เคยไปเวิร์คแล้วอยู่ร่วมบ้านทำอาหารกับคนเยอะๆต้องเคยเจอปัญหานี้แน่นอน เรามั่นใจ บางทีแค่กับรูมเมทยังเป็น ใครที่ไม่เคย หรือกำลังจะไปเจออะไรแบบนี้ ก็เตรียมตัวให้พร้อม หาทางคุยหาทางดีลกันให้ได้

อย่างบ้านเราจริงๆมันก็จะมีคนดูแลอยู่หลายคน ก็ช่วยๆกันตลอด จะด่าก็ด่าเลย อย่างที่บอกไปว่าสนิทกันมากจนรู้สึกว่าพูดแรงๆได้เลย อีกฝ่ายก็ไม่ได้โกรธนะ มันก็สำนึกผิด แต่มันก็แค่ยังทำให้ชินไม่ได้… ซักที 55555

ก็เนี่ยแหละ อี้ตติ้งคัลเจอร์ของบ้านเราเอง อยากได้เรื่องเล่ารายอาหารเพิ่มเราแนะนำให้ไปดูอัลบั้มรูปของกินเรา Food I eat in Edisto (แปะอีกรอบ) เพราะเกือบทุกๆรูปเราก็ได้เล่าเรื่องไว้หมดละ

โพสนี้ออกจะมาแนะนำคนที่มีส่วนมากๆในเรื่องราวการกินของเรามากกว่า 5555 แต่ถ้าไม่มีคนเหล่านี้เราอาจไม่ได้กินดีอยู่ดีขนาดนี้ก็ได้นะ อาจมาม่าไปวันๆก็เป็นได้ ฮื้อ

ถามว่าสาระมีมั้ย ไม่ นี่มาเล่าอะไรวะ เอ้อ แค่บ่นคิดถึงเจ๋ยๆ คิดถึงผู้มีพระคุณปากท้องของเราทุกคนนะจ้ะ ❤

– บีบีไงจะใครหล่ะ